Dwuapsydowa rotunda „B”

W niewielkiej odległości od wawelskiego tetrakonchosu „A”, przy południowym odcinku obwałowań, odnaleziono relikty drugiej rotundy przedromańskiej, nazwanej „kościołem B”. Rotundę można więc rekonstruować jako złożoną z okrągłej nawy o średnicy wewnętrznej około 5,5 m oraz dwu podkowiastych apsyd – wschodniej i zachodniej. Apsydę zachodnią oddzielała od nawy przegroda, złożona z dwu prostokątnych filarów przyściennych oraz okrągłej kolumienki środkowej, wykonanych również z kamieni płytkowych. Elementy te uznano za podpory dźwigające emporę zachodnią, pod którą umieszczono grobowiec wymurowany z regularnych ciosów piaskowca i nakryty dużą płytą z tegoż kamienia. Na jej górnej powierzchni znajduje się wyrzeźbiony ornament w postaci krzyża w kolistym otoku, wyrastającego z półkolistej podstawy. Jest on interpretowany jako krzyż procesyjny lub tzw. „Drzewo Życia” (arbor vitae). Grobowiec ten, zbudowany najpewniej wraz z fundamentem świątyni, zawierał pochówek postawnej kobiety, pozbawiony wyposażenia. Być może sarkofag został obrabowany, na co może wskazywać pęknięcie płyty nagrobnej.